Istraga o ubistvima iz vremena Miloševića

Ovih dana završava se obimna istraga o političkim ubistvima koja su obilježila vladavinu Slobodana Miloševića, javio je u ponedjeljak TV Pink, pozivajući se na izvore u Ministarstvu unutrašnjih poslova Srbije, prenosi agencija Tanjug.

Dosadašnji rezultati istrage upućuju na zaključak da je mogući naručilac nekih ubistava lično Milošević.

U toku su finalne provjere ovih navoda, nakon čega se može očekivati zvanično saopćenje istražnih organa.

Agencija Tanjug objavila je hronologiju slučajeva koji, uglavnom, nisu razjašnjeni.

Radislava Dada Vujasinović, novinarka i urednica beogradskog magazina Duga, pronađena je mrtva 9. aprila 1994. godine u porodičnom stanu u Beogradu, a njena smrt do danas nije razjašnjena.

U Dugi, gdje je bila zaposlena od 1990. godine, od početka sukoba pratila je ratna događanja širom bivše Jugoslavije, a potom od kraja 1992. godine do smrti političke prilike unutar države.

Prema zvaničnoj verziji, izvršila je samoubistvo pucnjem u grudi iz lovačke puške, dan prije nego što je pronađena, odnosno 8. aprila.

Balističar Vladimir Kostić je 2008. godine zaključio da je njena smrt "najverovatnije uzrokovana delovanjem drugog lica".

Potom je Okružno tužilaštvo januara 2009. godine pokrenulo pretkrivični postupak za ubistvo.

Smrt Slavka Ćuruvije 

Sljedeći slučaj se veže za smrt Zorana Todorovića Kundaka (38), direktora Beopetrola i generalnog sekretara Jugoslovenske levice.

On je ubijen 24. oktobra 1997. godine ispred zgrade Beopetrola na Bulevaru Lenjina 113, u Novom Beogradu.

Na njega je iz automatskog oružja, najvjerovatnije "heklera" ili "škorpiona", pucao nepoznati ubica, kako je tada pisano, ne stariji od 30 godina.

U Todorovića je ubica ispalio četiri hica, od toga dva u glavu, a u pucnjavi je teško ranjen i Siniša Milenković (35), prema zvaničnoj verziji vozač komercijalnog direktora iste firme.

Načelnik resora javne bezbednosti i zamjenik ministra policije Radovan Stojičić Badža (46) ubijen je 11. aprila 1997. godine u restoranu "Mama mia".

U ugostiteljski objekat pun gostiju odjednom je ušao napadač s vunenom kapom preko lica i ispalio sedam hitaca ka Stojičiću, od kojih ga je pogodilo šest.

Ubijeni je važio za povjerljivog čovjeka nekadašnjeg predsjednika Savezne Republike Jugoslavije i Srbije Slobodana Miloševića.

Nakon ubistva se spominjalo, između ostalog, da se Stojičić bavio krijumčarenjem cigareta, iako to nikad nije dokazano.

Slavko Ćuruvija (50), novinar, vlasnik listova Dnevni telegraf i Evropljanin, ubijen je 11. aprila 1999. godine ispred ulaza u zgradu u kojoj je stanovao i u kojoj se nalazio dio poslovnih prostorija Dnevnog telegrafa, u pasažu u Svetogorskoj ulici, u najužem centru Beograda.

Istraga je, poslije petooktobarskih promjena, utvrdila da su ga danonoćno pratili pripadnici Državne bezbednosti i da su iznenada, uoči samog ubistva, povučeni sa "zadatka".

Na osnovu zahtjeva Specijalnog tužilaštva istražni sudija saslušao je više od 100 predloženih svjedoka.

Pored ostalih, saslušano je 27 "pratilaca" pripadnika DB-a, niz bivših funkcionera te službe, obavljeno je medicinsko-balističko vještačenje, a prikupljeni su i drugi materijalni dokazi.

Iako istraga traje godinama, još nije jasna pozadina ovog ubistva, kao ni to ko su neposredni izvršioci, a osumnjičeni su Radomir Marković, Milan Radonjić, Ratko Romić, te Miroslav Kurak.

Ubistvo Arkana

Pripadnici Srpskog pokreta obnove Veselin Bošković (vozač, brat Danice, supruge Vuka Draškovića), Vušur Rakočević, Dragan Vušurević i Zvonko Osmajlić ubijeni su 3. oktobra 1999. godine na Ibarskoj magistrali.

Kamion koji je namjerno izazvao saobraćajnu nesreću pripadao je DB-u, a vozač, direktni izvršilac ubistva, bio je pripadnik Jedinice za specijalne operacije.

Bivši pripadnici DB-a Radomir Marković (63), Milorad Ulemek (41), zvani Legija, Nenad Ilić (35) i Branko Berček (33) pravosnažnom presudom kažnjeni su na po 40 godina zatvora.

Radomir Marković je, pored ove presude, ranije osuđen i 2007. godine na 15 godina zatvora za ubistvo Ivana Stambolića i za atentat u Budvi, drugi pokušaj ubistva Vuka Draškovića.

Tadašnji šef beogradske policije i Beogradskog centra DB-a Branko Ðurić i Milan Radonjić oslobođeni su optužbi.

Sud je zaključio da Radonjić nije kriv ni odgovoran, iako su radnici Beogradskog centra DB-a po njegovom nalogu intenzivirali praćenje Draškovića nekoliko dana prije četverostrukog ubistva.

Željko Ražnatović Arkan (48) ubijen je 15. januara 2000. godine u holu beogradskog hotela "Intercontinental".

Napadači su ga pogodili sa tri hica u glavu.

Tom prilikom ubijeni su i njegov tjelohranitelj Milenko Mandić Manda (1956) i Dragan Garić (1953).

Arkan je bio poznat kao vođa Srpske dobrovoljačke garde, paravojne formacije poznate kao "Arkanovi tigrovi", ali i po raznim mutnim aktivnostima širom Evrope u vrijeme bivše Jugoslavije.

Izvjesno vrijeme aktivno se bavio i politikom.

Za ubistvo Ražnatovića Okružni sud u Beogradu 9. oktobra 2006. godine osudio je Dobrosava Gavrića, kao i Milana Ðurišića i Dragana Nikolića.

Bila je to druga presuda u ovom slučaju, pošto je prethodnu Vrhovni sud Srbije 2002. godine ukinuo zbog nedostatka dokaza.

Gavrić, bivši policajac, u Srbiji osuđen zbog tog ubistva na 35 godina, uhapšen je 2012. godine u Južnoafričkoj Republici.

Pokušaj atentata na Draškovića

Ministar odbrane Pavle Bulatović (52) ubijen je 7. februara 2000. godine, a njegove ubice do danas nisu otkrivene.

Ubijen je rafalima iz "kalašnjikova" u restoranu fudbalskog kluba Rad na Banjici.

Ubrzo poslije ubistva Savezna skupština je formirala anketni odbor kako bi bile identificirane ubice ministra odbrane, a slučaj je povjeren sudiji Nebojši Simeunoviću, koji je u oktobru iste godine nađen mrtav u Dunavu.

Generalni direktor Jugoslovenskog aerotransporta Živorad - Žika Petrović ubijen je 25. aprila 2000. godine u klasičnoj "sačekuši" u Ulici Jaše Prodanovića u Beogradu.

Ovaj zločin mediji su okarakterizirali kao teroristički akt nad visokim državnim službenikom, ali je, sporadično, bilo i drugačijih tumačenja.

Spominjan je novac koji je Petrović, navodno, iznosio iz države, po nalogu bivšeg režima Slobodana Miloševića. Spominjana je i kupovina nekih aviona, ali i prodaja predstavništava JAT-a po cijelom svijetu.

Predsjednik Izvršnog vijeća Vojvodine i član Izvršnog odbora Glavnog odbora Socijalističke partije Srbije Boško Perošević ranjen je 13. maja 2000. godine u Novom Sadu, na Sajmu i ubrzo preminuo u bolnici.

U njega je pucao radnik sajamskog osiguranja Milivoje Gutović, koji je odmah uhapšen.

U medijima je u više navrata napisano da istraga nije dovedena do kraja, pa se ni poslije više od 13 godina godine ne zna ko stoji iza ubistva.

Među ovim slučajevima nalazi se i pokušaj atentata na Vuka Draškovića u Budvi 15. juna 2000. godine.

Prema kasnijim nalazima, tadašnji načelnik Generalštaba Vojske Jugoslavije Nebojša Pavković je osigurao vozilo, vojne uniforme i smještaj u kasarni u Tivtu za Ulemeka i njegove saradnike.

Dva metka su okrznula Draškovića, a učesnici su pravosnažno osuđeni 2007. godine.

Nestanak Stambolića

Bivši predsjednik Republike Srbije Ivan Stambolić nestao je 25. augusta 2000. godine, za vrijeme jutarnje rekreacije u blizini svog stana u Košutnjaku.

Razne organizacije vodile su bezuspješnu kampanju pod nazivom "Gde je nestao Ivan Stambolić".

Tokom policijske akcije "Sablja", 28. marta 2003. godine pronađeni su njegovi posmrtni ostaci na Fruškoj gori.

Sahrana je obavljena 8. aprila na Topčiderskom groblju, uz sve državne počasti.

Stambolićeve ubice, na čelu s Miloradom Ulemekom Legijom, uhvaćene su i osuđene na višegodišnje zatvorske kazne.

Bivši pomoćnik načelnika Beogradskog centra DB-a Momir Gavrilović ubijen je 3. augusta 2001. godine ispred svoga stana na Novom Beogradu.

Mediji su godinama navodili kako je osnovana pretpostavka da je Gavrilović ubijen zbog iznošenja detalja o sprezi kriminala s ljudima iz vlasti.

Pomoćnik načelnika Resora javne bezbednosti, general-major Boško Buha, ubijen je 10. juna 2002. godine na parkingu ispred hotela "Jugoslavija".

Prema jednoj od verzija pozadine zločina kakve su se pojavljivale u medijima, Buha je jedan od sastavljača Bele knjige MUP-a Srbije o organiziranom kriminalu, o čemu je počeo javno iznositi podatke.

Za to ubistvo sudilo se grupi Željka Maksimovića Make, koji je nedostupan od juna 2002. godine.

Konačan sudski rasplet nije se dogodio, a pretpostavlja se da se Maksimović nalazi u Južnoj Americi.

Atentat na Đinđića

Bivši zamjenik načelnika Prve uprave Saveznog MUP-a Nenad Batočanin 26. novembra 2002. godine ubijen je rafalom iz automatskog oružja u Ulici Ljutice Bogdana, kod stadiona Crvene zvezde.

Ubijen je u automobilu zajedno sa Željkom Škrbom.

Škrba je, kako su u to vrijeme pisali mediji, trebao biti jedan od ključnih svjedoka u nekom predstojećem suđenju za organizirani kriminal.

Za njihovo ubistvo osuđen je "Zemunac" Vladimir Milisavljević Budala na 40 godina robije.

U dvorištu zgrade Vlade Srbije 12. marta 2003. godine u 12:25 sati izvršen je atentat na premijera Srbije Zorana Ðinđića.

Milorad Ulemek Legija i bivši potpukovnik DB-a Zvezdan Jovanović (44) pravosnažno su osuđeni na po 40 godina zatvora zbog ubistva, nakon što je Vrhovni sud odbio žalbe odbrane kao neosnovane.

Prema presudi, Legija je organizirao atentat, Jovanović je bio neposredni izvršilac, a oba su osuđena i za pokušaj ubistva Milana Veruovića.

Motiv atentata je bio zaustavljanje borbe protiv organiziranog kriminala i sprečavanje otkrivanja zločina u kojima su pripadnici grupe bili umiješani.

Legija, tada penzionirani komandant JSO-a, ubistvo Ðinđića organizirao je u dogovoru s vođama "Zemunskog klana" Dušanom Spasojevićem i Miletom Lukovićem.

Obojicu vođa "Zemunaca" su pripadnici policije tokom pokušaja hapšenja ubili u selu Meljak kod Beograda 15 dana nakon atentata.

Izvor: Agencije